SAN PJESNIKA VOJISLAVA ILIĆA
Vojislav Ilić, srpski pjesnik
(Beograd, 14. april 1862 — Beograd, 21. januar 1894) je bio srpski pesnik.
Pet godina prije smrti, potpuno zdrav, Vojislav Ilić je sanjao da će kroz pet godina umrijeti. 1889 godine sanjao je kako ide preko neke poljane na kojoj je u sredini ugledao podrum u koji se silazilo niz pet stepenica. Radoznao da vidi što je unutra,, sišao je niz tih pet stepenica. Ugledao je malu sobu u kojoj je na sredini stajao nadgrobni spomenik i na njemu urezano ime čovjeka koji je umro, međutim, ime je jako bilo zamrljano blatom. Vojislav Ilić uzima iz džepa svoj perorez i počinje čistiti blato, ali se odmah potom probudi, a da ime nije uspio vidjeti.
1890 sanjao je potpuno isti san, samo što je sada umjesto pet stepenica do podruma bilo četiri. Tako je u naredne godine nastavljao sanjati taj isti san, samo što je svake godinebila jedna stepenica manje. Pete godine je sanjao, (tad je biobolestan), taj isti san dva puta, u proljeće i u jesen. U posljednjem snu bila je samo jedna stepenica i tuome snu on je uspio da sastruže blato s nadgrobne ploče. Na njoj je pisalo njegovo ime. Snove je svaki puta ispričao svojoj ženi.
Ovo je primjer proročanskog sna i to specifičan po tome što se uporno ponavljao kroz dugi niz od pet godina i što je bivao isti u detalje sve do pete godine kada je pjesnik uspio vidjeti svoje ime na spomeniku. Ovakvi snovi nisu česti, osobito što se tiče ponavljanja, ali proročanski snovi su česti kod ljudi koji najčešće i ne znaju da posjeduju dar vidovitosti.
Ovo je samo jedna od prekrasnih pjesama Vojislava IlićaT
Poslednji gost
Ponoć je odavno prošla. U krčmi nikoga nema,
Osim krčmara starog, što zguren kraj toplog plama
Pretura debelu knjigu. Na polju mrtvilo vlada,
I sitna kišica sipi i gusta caruje tama!
U tom se kucanje začu. U krčmu uđe naglo
Čudnovat nekakav gost; usne mu grozno se smeše;
Iz praznih šupljina očnih studena pustoš se širi,
U ruci držaše kosu. To samrt ledena beše.
Krčmar je dremao mirno, držeći debelu knjigu,
Kad samrt tiho mu priđe i mirno stade nad njime,
Pa onda uzede pero s krčmarskog, prljavog stola
I svojom mrtvačkom rukom zapisa sopstveno ime —
I za tim u budžak ode. Iz tanke polutame
Strašno se kezila otud . . . Vetar je sa vlažnom rukom
Tresao prozore mutne i teška rastova vrata,
Zviždeći kroz praznu krčmu sumornim i strašnim zvukom.